1. Franciszkański Zakon Świeckich

Początki Franciszkańskiego Zakonu Świeckich sięgają roku 1221, w którym św. Franciszek wychodząc naprzeciw potrzebom Kościoła i ludzi świeckich żyjących w rodzinach, zaproponował im nową formę życia ideałami Ewangelii, nazywając ich Braćmi i Siostrami od Pokuty.

Pierwsze wspólnoty III Zakonu Św. Franciszka na ziemiach polskich powstały po przybyciu franciszkanów I Zakonu do Wrocławia w roku 1236 i do Krakowa w roku 1237. Przez cały okres średniowiecza oraz w ciągu dalszych wieków III Zakon Św. Franciszka był bardzo liczny, zrzeszając osoby różnych stanów i zawodów, w tym duchownych diecezjalnych, biskupów, kardynałów oraz papieży. Rozwijające się dzieła apostolskie prowadzone przez III Zakon Św. Franciszka upadły w okresie międzywojennym lub zostały administracyjnie zlikwidowane w okresie okupacji hitlerowskiej i terroru stalinowskiego. Po II wojnie światowej, w okresie stalinizmu III Zakon nie mógł oficjalnie istnieć, lecz dzięki modlitwie tych którzy ocaleli oraz wsparciu życzliwości kapłanów przetrwał ten trudny okres. Odrodzenie III Zakonu, już jako Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, nastąpiło po II Soborze Watykańskim, na podstawie zatwierdzonej przez Ojca Świętego Pawła VI Reguły FZŚ.

Franciszkański Zakon Świeckich rządzi się prawem powszechnym Kościoła i własnym: Regułą, Konstytucjami Generalnymi, Rytuałem i Statutami partykularnymi (KG 4,1).Do rodziny franciszkańskiej należy też Młodzież Franciszkańska, która jest federacją franciszkańskich ruchów, wspólnot młodzieżowych działających w oparciu o struktury Prowincji Pierwszego Zakonu Franciszkańskiego, lub FZŚ, oraz dzieci skupione we wspólnotach Rycerzy św. Franciszka.

Franciszkański Zakon Świeckich w Polsce dzieli się na 16 regionów, terytorialnie pokrywających się w zasadzie z metropoliami lub diecezjami Kościoła Katolickiego i liczy blisko 10 tysięcy członków, skupionych w ok. 540 wspólnotach działających przy klasztorach franciszkańskich i parafiach diecezjalnych. Działalność Wspólnot na poszczególnych poziomach struktur (ogólnopolskim, regionalnym i miejscowym) jest kierowana i ożywiana przez odpowiednią Radę z Przełożonym, wybieranym w tajnym głosowaniu podczas kapituł wyborczych odbywających się co trzy lata. W skład Rady z urzędu wchodzą Asystenci duchowi mianowani przez Ministrów Prowincjalnych Zakonu Braci Mniejszych, sprawujących nad FZŚ „wyższe kierownictwo”(kan. 303). Asystenci duchowi dbają o zachowanie przez członków FZŚ wierności charyzmatowi franciszkańskiemu, jedności z Rodziną Franciszkańską oraz współpracują w zakresie formacji.  Działalnością FZŚ na poziomie ogólnopolskim kieruje Rada Narodowa z Przełożoną Narodową i Przewodniczącym Konferencji Asystentów Narodowych. Rada Narodowa podlega Radzie Międzynarodowej z siedzibą w Rzymie.

 

*   *   *

POWOŁANIE –  czyli   JAK WSTĄPIĆ DO FZŚ

Do świętości Bóg powołuje wszystkich wiernych, aby zgodnie z własną pozycją, tzn uwarunkowaniami zewnętrznymi i wewnętrznymi, mogli przyczyniać się do świętości Kościoła  i jego wzrostu. Jedna z takich dróg zatwierdzona przez  Kościół wskazał św. Franciszek ludziom żyjącym w świecie.

Członkami FZŚ mogą zostać katolicy ochrzczeni, którzy przyjęli sakrament bierzmowania, ludzie stanu wolnego (panny, kawalerowie, wdowy i wdowcy), żyjący w związkach małżeńskich sakramentalnych, a także osoby duchowne.  By w  pełni uczestniczyć w powołaniu do FZŚ trzeba przejść przez dwa podstawowe etapy- przygotowujące do życia wg Ewangelii na wzór św.  Franciszka z Asyżu. Trzecim etapem jest już samo wstąpienie w szeregi Tercjarskie, które sprawia, że jesteśmy pełnoprawnymi członkami FZŚ.

Tymi etapami są:

– POSTULAT (formacja wstępna)

– NOWICJAT (formacja podstawowa)

– PROFESJA (formacja ciągła, stała).

 

POSTULAT

– to pierwszy etap formacji, który przygotowuje do życia w zakonie. Aby rozpocząć postulat trzeba złożyć  na ręce Przełożonego Wspólnoty prośbę o przyjęcie do FZŚ. Decyzje o przyjęciu kandydata podejmuje Rada Wspólnoty z Asystentem.

 

Wymagany warunek:

Aby rozpocząć postulat trzeba mieć ukończone 16 lat. Górna granica wieku nie jest prawnie określona, ale nie można jej przesuwać zbyt wysoko. Okres formacji wymaga od osoby formowanej przyswojenia wiedzy, czasem zmiany zachowań.

CZAS  TRWANIA:- 6 miesięcy. Konstytucje Generalne FZŚ mówią, że Rada może przedłużyć lub w wyjątkowych sytuacjach zwolnić kandydata z odbycia postulatu.

 

NOWICJAT

To drugi etap formacji, który rozpoczyna się obrzędem dopuszczenia i trwa co najmniej 12 miesięcy. Ze słusznych powodów może być przedłużony o kolejny rok. Aby rozpocząć formacje początkową kandydat musi mieć ukończone 17 lat.

 

PROFESJA

Czyli przyrzeczenie życia wg Ewangelii na wzór św. Franciszka kończy okres próby, czyli formacji początkowej. Kandydat prosi na piśmie o dopuszczenie do profesji. Warunkami dopuszczenia do profesji wg Reguły FZŚ i Konstytucji Generalnych FZŚ są:

– ukończone 18 lat życia

– czynny udział w NOWICJACIE trwającym 1 rok

– zgoda Rady Wspólnoty miejscowej.

*   *   *

Franciszkanie świeccy powinni uczynić modlitwę i rozważanie Pisma św.  duszą swego życia i działania. Franciszkanie świeccy, jako prawdziwi chrześcijanie, powinni całe swoje życie i postępowanie uczynić jedną nieustanną modlitwą. Powinni praktykować rodzaje  i formy modlitw znanych i stosowanych przez Kościół: modlitwę słowną i myślną, błagalną, dziękczynną i uwielbienia Boga. Według Rytuału modlitwa Franciszkanów Świeckich może przybrać następujące formy:

Jutrznia i Nieszpory odmawiane wspólnie lub prywatnie; im należy się pierwszeństwo podczas spotkań wspólnoty;

• Małe oficjum o Matce Bożej-Godzinki o NP NMP;
• Oficjum o Męce Pańskiej świętego Franciszka z Asyżu;
• „Oficjum dwunastu Ojcze nasz”, ubogacone krótkimi tekstami biblijnymi i dostosowane do Liturgii Godzin./5-„Ojcze nasz” na Jutrznię, 12- na Nieszpory, 7- na Kompletę/

 

Obowiązki Franciszkanów świeckich.

Poza generalnymi obowiązkami wobec swojej rodziny, wspólnoty miejscowej, parafii, Kościoła i Ojczyzny – Franciszkanie świeccy powinni, w miarę możliwości, brać pełny udział w codziennej Mszy świętej, codziennie czytać Pismo Święte, włączać się w liturgiczną modlitwę Kościoła, dokonać na koniec dnia rachunku sumienia, brać udział w comiesięcznym spotkaniu całej wspólnoty i we wszystkich spotkaniach organizowanych przez Radę Wspólnoty, co najmniej raz w miesiącu przystępować do sakramentu pojednania, raz w roku uczestniczyć w rekolekcjach franciszkańskich i dniach skupienia.

 

*   *   *

ŚWIĘTOŚĆ

Do grona świętych i błogosławionych wywodzących się z FZŚ należą m.in.: bł. Luchezjusz z Poggibonsi, św. Małgorzata z Kortony- pokutnica, św. Elżbieta Węgierska, św. Ludwik IX – król Francji, św. Róża z Viterbo- piękna dziewica i pokutnica, bł. Aniela Salawa- służąca, bł. Zefiryn Malla- pierwszy Cygan wyniesiony na ołtarze, bł. Jan XXIII-papież, Sł. Boży Kard. Stefan Wyszyński.

 

*   *   *

 

PROFESJA – KONSEKRACJA

1. Felice Cangelosi OFMCap

(fr. konferencji wygłoszonej na kapitule generalnej FZŚ w 2008r.)

 

Profesja wyraża konsekracje- poświęcenie siebie Bogu. Konsekracja dokonuje się w życiu codziennym; nie czyni z członków FZŚ zakonników. Jest to konsekracja, którą przeżywa się codziennie. Zadaniem FZŚ jest uświęcanie świata poprzez świadectwo życia oraz udział w ewangelicznej misji Kościoła.

Formuła profesji brzmi: „ Ja N. N. dzięki łasce Bożej, którą mnie Bóg obdarzył, odnawiam moje obietnice chrztu świętego i poświęcam się na służbę Jego Królestwa….” (Rytuał II.31).

Profesja oznacza poświęcenie siebie Bogu z wszystkimi konsekwencjami. Franciszkanin świecki żyje w stałym związku z Bogiem zgodnie z Jego planem zbawienia.

Czyni to z pełną świadomością i dobrowolnie. Z tego punktu widzenia Profesja jest czynem, przez który osoba oddaje się Bogu, z tym skutkiem, że od momentu PROFESJI osoba już nie należy do siebie, ale jest całkowicie „wywłaszczona”. Na mocy PROFESJI staje się własnością Boga i dlatego „poświęconą”. W rzeczywistości czasownik poświęcać i odpowiadający mu rzeczownik poświęcenie wskazują na czyn, przez który Bóg bierze osobę w swoje posiadanie i przez dar Ducha św. czyni ją swoją wyłączną własnością.

 

*   *  *

WSPÓLNOTA   FZŚ    w   Helu:

istnieje przy parafii Bożego Ciała  od 1965r. Założycielem był o. Aleksander Ryrko OFM.

Obecnie wspólnota liczy 19 osób  (18 profesów wieczystych , 1 profes czasowy,1 sympatyk).

Od września 2016r. Asystentem Wspólnoty jest o. Tarsycjusz Krasucki OFM.

 

Od kwietnia 2016r. działalność Wspólnoty animuje Rada w składzie:

Przełożony– br. Eligiusz Wirwiński

Zastępca– s. Ilona Freitag

Skarbnik– s. Hanna Redo

Sekretarz– s. Bożena Urbanowicz

Radna ds. formacji– s. Joanna Urbanowicz.

 

Swoje powołanie do świętości wypełniamy w świecie, w ramach obowiązków rodzinnych, zawodowych i społecznych, poprzez ciągłe nawracanie się i pokutę, dążąc do miłości doskonałej, naśladując Jezusa Chrystusa posłusznego, ubogiego i ukrzyżowanego.

 

Działalność FZŚ w Helu w skrócie:

– modlitewna- co miesiąc Msza św  w intencjach wspólnoty, Adoracja Najśw Sakramentu,  nabożeństwo ku czci św. Franciszka i bł. Anieli Salawy Patronki FZŚ w Polsce, co tydzień Droga Krzyżowa w Wlk. Poście, spotkania Biblijne, prowadzenie nabożeństwa TRANSITUS, wspólnie odmawiamy NIESZPORY z Liturgii Godzin.

– co miesiąc uczestniczymy w spotkaniu formacyjnym

– organizujemy  otwarte Rekolekcje Franciszkańskie w naszej parafii,

– wyjeżdżamy na Dni Skupienia FZŚ do Wejherowa, Gdańska, Rywałdu i Chełmna

– uczestniczymy w Ogólnopolskiej Pielgrzymce FZŚ na Jasna Górę- prowadzimy czuwanie przed Obrazem MB oraz śpiew pieśni.

– czynnie uczestniczymy w życiu parafii– sprzątanie kościoła, wymiana obrusów i kwiatów, oprawa liturgiczna Mszy św odpustowych, dbanie o gablotki parafialne, odwiedzanie chorych, śpiew  w chórze parafialnym,  itp.

– od 2010r. wspólnota posiada relikwie bł. Anieli Salawy , w parafii są relikwie św. Franciszka i św. Antoniego

– uczestniczymy w akcjach charytatywnych organizowanych przez parafię i Zakon.
2. Wspólnota Żywego Różańca

Żywy Różaniec – co to takiego?
„Żywy Różaniec” jest zorganizowaną wspólnotą osób, które modlą się codziennie na różańcu. Organizacja ta odpowiada kształtowi samej modlitwy różańcowej, która polega na rozważaniu 20 tajemnic z życia Jezusa i Maryi przy jednoczesnym odmawianiu przy każdej tajemnicy jednego „Ojcze nasz” 10 „Zdrowaś Maryjo” i jednego „Chwała Ojcu”.
Każda „Żywa Róża” składa się z 20 osób, a każda z nich odmawia codziennie przynajmniej jedną tajemnicę różańca. Koniecznie jednak tę, która zostaje powierzona do rozważania i odmawiania raz w miesiącu, przy „zmianie tajemnic”. Przy tej zmianie, co miesiąc, wszystkim członkom przydziela się nowe tajemnice do odmawiania, w taki jednak sposób, aby w jednej „Żywej Róży” były każdego dnia odmówione wszystkie tajemnice w sumie dwudziestu. Tak więc, nawet, gdy poszczególni członkowie „Żywej Róży” odmawiają dziennie tylko jedną tajemnicę, to w całej Róży rozważany jest cały różaniec, czyli wszystkie części i tajemnice.
Bardzo istotne jest również to, że wszyscy członkowie Róży modlą się w tej samej intencji, która jest również zmieniana co miesiąc.
Takie zasady obowiązują przy organizowaniu „Żywych Róż” na całym świecie.
Żywy Różaniec w Polsce nazywamy kółkami różańcowymi.
Jest to najpowszechniejszy ruch, którego koła istnieją w 90 proc. polskich parafii. Pierwszy człon nazwy wskazuje na wymiar rodzinny tego ruchu. Jego członkowie znają się, odwiedzają, pomagają sobie wzajemnie. Ze wspólnej modlitwy rodzi się chrześcijańska odpowiedzialność za bliźniego. Miłość bliźniego to najlepszy sprawdzian wartości modlitwy… Żywy Różaniec jest to najstarszy ruch różańcowy na świecie. I bardzo ważny!
Stowarzyszenie Żywego Różańca założyła Paulina Maria Jaricot w 1826 roku, we Francji w Lyonie. Pragnęła przez nie „dokonać zjednoczenia serc, aby przez zasługi Jezusa i Maryi wyprosić nawrócenie grzeszników, wywyższenie Kościoła, utrzymanie wiary w krajach katolickich i rozszerzenie wiary na cały świat”. Chciała modlić się za tych, którzy się nie modlą, i kochać Maryję za tych, którzy Jej nie znają i nie kochają. Od stu siedemdziesięciu lat miliony ludzi trzyma codziennie w rękach różaniec, a modląc się we wspólnych intencjach, stanowi trzecią rękę Boga w wioskach i miastach całego świata. Dzięki kółkom różańcowym Bóg otrzymuje niejako dodatkowe możliwości zbawczego działania wśród ludzi. Oddani Mu czciciele trwają, bowiem we wspólnocie z sobą i z Maryją, a dzięki regularnej formacji postępują na drogach duchowego rozwoju i coraz lepiej rozumieją swoją odpowiedzialność za Kościół i świat.
Opiekunem duchowym naszej wspólnoty różańcowej jest o. Klaudiusz Michalski.
Jak odmawiać?
Modlitwa różańcowa ma swój ryt, a jest on zapisany nie literami, lecz paciorkami różańca i ich układem. Po przeżegnaniu się odmawiamy modlitwy, które przywiązane są do „końcówki” różańca. Odmawiamy więc : „Wierzę w Boga”, „Ojcze nasz”, trzy „Zdrowaś Maryjo” i na „Chwała Ojcu”.
Dalej rozważamy kolejne tajemnice różańca, a przy każdej odmawiamy „Ojcze nasz”, na połączonych ze sobą <10 paciorkach> 10 „Zdrowaś Maryjo” i na kolejnym „Chwała Ojcu”. Od tego samego oddzielnego paciorka zaczynamy nową tajemnicę mówiąc na niej znowu „Ojcze nasz” itd.
Od czasu objawień fatimskich na zakończenie każdej tajemnicy dodaje się jeszcze modlitwę: „O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”.
Cały czas jednak trzeba pamiętać, że w modlitwie różańcowej przede wszystkim trzeba rozważać kolejne tajemnice, a więc wydarzenia z życia Jezusa i Maryi. Jak połączyć odmawianie modlitw ustnych z medytacją? Jest to pewna sztuka. Na początek można jedynie przy słowie Jezus w „Pozdrowieniu Anielskim” widzieć Jezusa w kontekście rozważanych wydarzeń.
3. Franciszkański Ruch Apostolski

Czy wiesz, kim był święty Franciszek?

Jeśli chciałbyś go bliżej poznać, dowiedzieć się o nim czegoś więcej niż to, że był wesołym świętym, który osiem wieków temu biegał po włoskich łąkach i rozmawiał z ptakami mamy dla Ciebie propozycję nie do odrzucenia – przyjdź na spotkanie FRA.

FRA to Franciszkański Ruch Apostolski, który zmierza do Boga i świętości pod wodzą św. Franciszka, a więc radośnie i pokornie we współpracy z Braćmi Mniejszymi, którzy sprawują nad nami duchową opiekę.

Na cotygodniowych spotkaniach poznajemy Franciszka, pogłębiamy naszą wiarę, czuwamy na modlitwie, a także budujemy braterskie więzi i przyjaźnie. Spotykamy się również z innymi wspólnotami FRA naszej prowincji na Dniach Braterstwa, Dniach Skupienia oraz na wspólnej zabawie. W zimie i lecie wyjeżdżamy na rekolekcje, bierzemy też udział w ogólnopolskich spotkaniach Młodzieży Franciszkańskiej takich jak Franckarnawał. Jak widzisz z nami nie można się nudzić!!!
Mamy wspaniałego moderatora jakim jest nasz o. Patryk Stryk.

Jeśli chcesz stać się jednym z nas PRZYJDŹ!!! Nic nie stracisz, a zyskać możesz bardzo wiele!

 

 

4. Liturgiczna Służba Ołtarza – ministranci

Termin łaciński ministrare oznacza „służyć, pomagać”. Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ministrant wskazuje szczególnie na służbę we Mszy św. Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy św. i podczas innych nabożeństw liturgicznych.
Od kiedy istnieją ministranci? Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta: od kiedy w ogóle istnieje nabożeństwo. W narodzie izraelskim było jedno pokolenie wybrane do służby w świątyni -pokolenie Lewiego. W powstającym Kościele apostołowie potrzebowali kogoś do posługiwania wiernych. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami. Gdy wspólnoty chrześcijańskie stawały się coraz większe, wszystko co było do wykonania, dzielono w formie różnych zadań pomiędzy członków danej wspólnoty.
W ten sposób można w kilku słowach przedstawić ministrantów i naszą działalność . Sama służba wymaga czasami od nas naprawdę bardzo wiele wyrzeczeń, ale mamy taką świadomość że służymy samemu Bogu i ludziom i ta świadomość nas umacnia. Każdy z nas jest naprawdę bardzo dumny z tego co robi.
Nasza służba polega na tym, aby przybliżyć ludziom ważność służenia. Możemy być bliżej Chrystusa, służyć Jemu i nosić określone przedmioty, przygotowywać dary ofiarne , dzwonić dzwonkami i co najważniejsze czytać Słowo Chrystusowe. Dla nas bycie w LSO jest bardzo wielką radością, bo przez swoją służbę ukazujemy, że każde nabożeństwo jest nie tylko sprawą kapłana lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych.
Kto to jest ministrant?
,,Ministrante” ( z łaciny ) znaczy ,,służyć”. Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ,,ministrant” wskazuje na szczególnie na służbę we Mszy świętej.
1.Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej.
2.Ministrant jest tym który NIESIE ZNAKI. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne. Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość.
3.Ministrant powinien sam być ZNAKIEM. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych! Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” nie tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać!
,,Uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!

Historia ministrantów:

Początków ministrantury możemy się dopatrywać już za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii św. Jana czytamy:

„Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (…) Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym” (J 6, 8-9, 11)

Tak, więc ów „praministrant” usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii. Faktem jest, że od początku chrześcijaństwa Biskup sprawował Najświętszą Ofiarę wraz z asystą liturgiczną. Na początku byli to diakoni. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa ukształtował się osobny urząd lektora. Był on sprawowany przez chłopców, którym stawiano wysokie wymagania moralne. Wspaniałe świadectwo lektorom tamtych czasów wystawił biskup Cyprian, męczennik z Kartaginy. W jednym ze swych listów opowiada o Aureliuszu, który odważnie bronił wiary i cierpiał z jej powodu. Biskup tak pisze:

„Niech rozpocznie posługę lektora. Jego głos, którym wyznawał Boga w tak trudnych okolicznościach, zasłużył na to, by zabrzmiał przy uroczystym czytaniu słowa Bożego.”

W późniejszych wiekach publiczne czytanie słowa Bożego zarezerwowane było wyłącznie dla osób przygotowujących się do kapłaństwa.
W średniowieczu do mszy św. usługują klerycy, a od Soboru Trydenckiego (1545r.) ministranci. W oficjalnych dokumentach Kościoła wzmiankę na ten temat znajdujemy dopiero w „Mediator Dei” Piusa XII z 1947 r. Zapewne starsi pamiętają jeszcze msze św. odprawiane w języku łacińskim, gdzie ksiądz był odwrócony tyłem do ludzi. Wówczas służyło tylko dwóch ministrantów, zaś prezbiterium było oddzielone od reszty świątyni.
Dopiero Sobór Watykański II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego i powierza na nowo funkcję lektora także osobom świeckim nie posiadających święceń. Liczny udział ministrantów i lektorów w liturgii wymaga jednak odpowiedniej troski o należyte przygotowanie ich do wykonywanych funkcji. W soborowej Konstytucji o Liturgii możemy przeczytać:

„Duszpasterze niech zabiegają gorliwie i cierpliwie o liturgiczne wychowanie oraz czynny udział wiernych, tak wewnętrzny jak i zewnętrzny stosownie do ich wieku, stanu i rozwoju życia i stopnia kultury religijnej, spełniając w ten sposób jeden z głównych obowiązków wiernego szafarza Bożych tajemnic” (KL 19).

W POLSCE Konferencja Episkopatu powołała do istnienia Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów (1964 r.). Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii (3.XII.1963). Biskupi chcieli, aby postanowienia KL były od razu wprowadzane w życie także na odcinku formacji służby liturgicznej. Otwierały się szerokie możliwości zaangażowania świeckich:

„W odprawianiu liturgii każdy spełniający swą funkcję, czy to duchowny czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych. Ministranci, lektorzy, komentatorzy i członkowie chóru również spełniają prawdziwą funkcję liturgiczną. Niech więc wykonują swój urząd z tak szczerą pobożnością i dokładnością, jak to przystoi wzniosłej posłudze i odpowiada słusznym wymaganiom Ludu Bożego. Należy więc staranie wychować te osoby w duchu liturgii oraz przygotować do odpowiedniego i zgodnego z przepisami wykonywania przypadających każdemu czynności” (KL 28-29).

Pierwszym Krajowym Duszpasterzem Ministrantów był ks. Jan Wurcel, salezjanin z Wrocławia. Następnie w 1967 roku posługę taką podjął Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki – jeden z prekursorów odnowy liturgii w Polsce. Odegrał on szczególną rolę w dziele formacji służby liturgicznej. Przez minione ponad trzydzieści lat swój wkład w prace KDSL wniosło także wielu kapłanów, którzy głosili referaty na poszczególnych spotkaniach. Niezapomniany wkład w pracę KDSL mieli wieloletni diecezjalni i zakonni Duszpasterze Służby Liturgicznej. Poprzez tych ludzi dzieło odnowy liturgii „promieniowało” na diecezje i parafie. Owocem działalności KDSL jest dziesięcioletni program formacyjny (bliższe informacje znajdziesz w artykule: ks. Stanisław Szczepaniec, Posługa Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej w Liturgia Sacra 3-4 (1995) 145-152). KDSL rozwijało się razem z Ruchem Światło-Życie. W 1995 r. doszło do oddzielenia tych wspólnot. Praktycznie od tamtego czasu nie ma spotkań odpowiedzialnych za Służbę Liturgiczną w poszczególnych diecezjach. Utrudnia to koordynację działań w nowych warunkach oraz wydawanie i kolportaż pomocy formacyjnych. Można więc zaryzykować stwierdzenie, że KDSL istnieje już tylko na papierze. W tej sytuacji sąsiednie diecezje podejmują oddolnie próby wzajemnej współpracy i dzielenia się zdobytymi doświadczeniami i materiałami formacyjnymi.

 

 

5. Grupa modlitewna „Magnificat”

Odnowa w Duchu Świętym (nazywana też Odnową Charyzmatyczną) pomaga odkryć współczesnym chrześcijanom Boga, który nie jest tylko teoretycznym pojęciem, ale Kimś bliskim.
Większość członków ruchu charyzmatycznego to osoby, które w pewnym momencie swojego życia zrozumiały, że ich dotychczasowe, czysto formalne chrześcijaństwo, jest namiastką życia w Bogu. To, co dotychczas budziło ich niechęć i znudzenie — modlitwa, lektura Pisma Świętego, sakramenty — zaczynało być fascynującą przygodą, „motorem” napędzającym życie.
Charyzmatycy są członkami grup modlitewnych — w Polsce jest ich ponad 750, gromadzą one ok. 30 tys. stałych członków. Spotkania odbywają się zwykle co tydzień. Chociaż ich program bywa różny, jest w nim miejsce na żywą, spontaniczną modlitwę wspólnotową (charakterystyczny element ruchu charyzmatycznego), rozmowy w małych grupach i katechezę. Zazwyczaj spotkania takie są otwarte, wszyscy goście są więc mile widziani.

SPOTKANIA W KAŻDĄ ŚRODĘ PO MSZY ŚW. WIECZORNEJ OK. 18:30 W LIPCU I SIERPNIU W ŚRODY PRZED MSZĄ ŚW. WIECZORNĄ OK. 17:00

Początki ruchu charyzmatycznego sięgają 1901 roku, kiedy to zaobserwowano ożywienie religijne we wspólnotach protestanckich. W Kościele katolickim Odnowa w Duchu Świętym narodziła się w latach 60. dwudziestego stulecia, a do Polski trafiła w roku 1975. Obecnie w naszym kraju jest to jeden z największych ruchów katolickich, liczący kilkadziesiąt tysięcy stałych członków i ok. 200 tys. sympatyków.
Członkowie Odnowy w Duchu Świętym nie ograniczają się tylko do troski o własny wzrost duchowy, ale starają się też wychodzić na zewnątrz. Prowadzą wiele akcji ewangelizacyjnych, m.in. na ulicach miast i w zakładach karnych. Pomagają przygotowywać młodzież do bierzmowania. Z Odnowy wywodzi się wielu kleryków i katechetów. Polscy charyzmatycy byli inicjatorami licznych przedsięwzięć wydawniczych; m.in. miesięcznika „List” i krakowskiego Wydawnictwa „m”, obecnie jednego z największych wydawców katolickich w kraju. Odnowa dała początek innym wspólnotom religijnym, jak francuska Wspólnota Emmanuel czy polska Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej.
6.Chór parafialny

„Przemawiajcie do siebie wzajemnie w psalmach, hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach .” ( Ef. 5,19)

Chór parafialny powstał z inicjatywy O. Proboszcza Klaudiusza -11 grudnia 2006r.
Działalność w parafii została zainaugurowana podczas Pasterki.- 24 grudnia 2006r.
Śpiewamy w każdą niedzielę podczas Sumy o godz.9.30 oraz podczas ważnych uroczystości parafialnych od września do Bożego Ciała / po tym święcie przerwa wakacyjna do 31 sierpnia/.
Obecnie chór liczy 23 osoby, w tym 21 chórzystów /10 sopranów, 6 altów, 2 tenory i 3 basy/.
Dyrygentem jest p. Izabela Szczepankowska, organistką-p. Grażyna Dzikowska,

Samorząd chóru:
Prezes: Zygmunt Kunicki
Skarbnik – Anna Boszke
Członek Zarządu- Regina Całka

Próby chóru odbywają się dwa razy w tygodniu /w piątki/ po wieczornej Mszy św. w godz. 18.45- 21.00.

Zapraszamy do naszej „śpiewającej grupy” każdego, kto chce śpiewem chwalić Boga i pomagać wiernym w kościele przeżywać Mszę św.

„Gdzie słyszysz śpiew, tam wstąp – tam dobre serca mają. Bo ludzie źli, ach wierzaj mi, ci nigdy nie śpiewają”
(W.GOETHE)